La familia crece

Buenas de nuevo a tod@s!

Hace ya más de tres meses desde que escribí el último post, en el que daba por concluida la temporada de duatlones, y me adentraba en una fase deportiva llena de incertidumbres: al día siguiente volvía a la piscina después de más de 3 meses sin tocar agua, con la idea de disfrutar de algún tri cortito sin tomármelo muy en serio, mientras buscábamos nuestro segundo hijo. Pues bien, ni dos, ni uno: no ha habido tiempo de hacer ningún triatlón!

Esperamos una niña para enero, así que aparco de nuevo el deporte de competición. Espero que de forma temporal, aunque con dos no sé yo cuanto deporte podré hacer: toda la gente que conocemos nos dice que 1+1 es muuuuuucho más que 2! Bueno pues nos apañaremos como bien podamos, pero seguro que encontramos el equilibrio para ser una feliz familia deportista 😉

Os dejo una foto con 21 semanitas de embarazo

tripita

Hasta dentro de unos meses.

Aio!

Encajando familia/curro/entrenos

Buenas,

Hace ya más de un mes que no escribo, pero es que tal y como dice el título, con encajar familia/curro/entrenos (y en este orden, por suerte), tengo bastante.

Hace más de un mes que empecé a trabajar, aunque con una reducción de 1/3 de jornada. Y la verdad es que la vuelta ha sido mucho mejor de lo esperado: gracias a ello he ordenado un poco mi vida (horarios, etc), y he recuperado parte de «mi vida», no se cómo explicarlo: si bien es cierto que si un día no tengo que ir a trabajar, pienso que «qué bien!», no ir nunca tampoco mola… no pensaba que lo diría pero así es. Además solo voy por la mañana, por lo que se me pasa enseguida.

Estoy entrenando con bastante regularidad (5 días por semana de media), intentando aprovechar los entrenos al máximo (los días suaves han desaparecido: son descanso total -osea paseos etc-). Cuando Borja (que es un aitatxo de los buenos ;)) entra a trabaja por la tarde, según vengo del trabajo doy el pecho a Hegoi y me voy pitando a entrenar (según el turno que le toque tengo entre 50 y 90′), y por la tarde intensivo con el peque. Y si está de mañanas durante la tarde nos turnamos él y yo para entrenar cada uno una sesión por la tarde. Vivir a 100m de la vía verde, y a 10′ en bici de la base del puerto de Zaldiaran hacen que 75′ brutos sean 70′ netos, lo que valoro muchisimo. Y hay que agradecer la ayuda de los abuelos, que cuidan de él por las mañanas cuando los dos trabajamos o mientras Borja entrena: sin ellos sería muchísimo más complicado.

Aunque Hegoi aún tiene noches que me dejan K.O. para entrenar, ya son las menos, y poco a poco estoy notando una progresión en la forma física gracias al entrenamiento. Así, a pie vamos «con retraso» con respecto a la temporada de duatlones (empezaré con las series la semana que viene), pero me encuentro muy bien, y en un mes o poco más me gustaría estar en parecida forma a hace dos años -de cara a corta distancia, por supuesto-. Y en bici me estoy encontrando genial: si bien no hago entrenos de más de 80′ (bien sea de rodillo o saliendo), los watios en subida o en series  en llano han mejorado de forma sustancial (aunque aclarar que tengo una postura mucho menos aero); hay que ver si soy capaz de trasladarlo a las competiciones, cosa que no tengo del todo clara.

Y así me he plantado a una semana de mi primera carrera de este año: el duatlón de Galizano. Lo he corrido todos los años desde que corro en el Triatlón Santander, así que lo conozco bien. Voy a probarme, sí, y me voy a mojar y decir lo que espero hacer en esta carrera (a ver si sale…): correr entre 4:15 y 4:30 la carrera a pie (mejor sobre 4:20), en bici mover más watios que en 2013, y la segunda carrera a lo que se pueda…

Bueno ya veremos lo que sale, haré crónica tras la carrera. A ver si con cada competi escribo algo y así actualizo más el blog.

Hasta pronto!

Entrenando de nuevo

Pues sí, ya llevo unas semanas «entrenando», es decir, haciendo algo más que trotar, pedalear o nadar suavemente. De tiempo ando justíiiiiisima, pero esta semana he conseguido completar mi idea de semana tipo para 2015 (3 sesiones de carrera a pie, 1 bici, 1 rodillo, 1 de agua), así que contenta, y he decidido que había que sacar un hueco para escribir en el blog y contarlo (ahora mismo Hegoi juega con su aita jeje).

En nochebuena hará 5 meses que fui ama, y aunque me mantuve activa en el embarazo, comparando con otras deportistas mi ejercicio fue bastante light. Dejé de hacer rodillo a los 6 meses de embarazo (que hacía 1 día a la semana 30′ casi por autoobligación-qué aburrido-), aunque seguí nadando (unos 1200m suaves variados) hasta la semana 40 un par de veces a la semana. Las caminatas dieron paso a paseos, que se fueron reduciendo en distancia y velocidad, pero hacia el final del embarazo seguía caminando (como un pato) 5km dos días a la semana (más lo del día a día). Y pilates para embarazadas hasta el último día: todavía me pregunto cómo hacía sentadillas o elevaciones de pelvis con el bombo como si nada… Cogí un total 9,5kg, aunque hay que sumar los 3kg que había cogido ese laaargo verano previo a quedarme embarazada y la masa muscular perdida ejem…

Después de nacer Hegoi, no pude cumplir nada de lo que había planificado cuidadosamente durante el último mes de embarazo… todo es bastante complicado para una madre primeriza, no encontraba el momento entre toma y toma (le doy el pecho)… pero gracias al sacaleches pude «separarme» unos ratitos y tener los huecos para mí, que utilizaba sobre todo para lo que me gusta, es decir, hacer algo de deporte. Primero natación y fortalecimiento, después rodillo y a las 10 semanas carrera a pie (eso sí, suelo pélvico desde la primera semana, aunque con menos regularidad de lo deseado). Al principio solo moverme, y apenas un total de 4 sesiones a la semana (la idea era hacer algo 6 días pero imposible…). Al empezar taaaaaaan despacio y sin prisa, las sensaciones no han sido malas en ningún momento.

Y esta semana, por fin, 6 sesiones, uauuuuuu!!!! Es lo que quiero sacar en 2015, una sesión diaria (me dejo un día libre para imprevistos), para competir en duatlón. Mantengo una sesión semanal de natación para que no se me olvide y por si cae algún tri. La planificación la estoy haciendo yo misma sobre la marcha, y para febrero estaré verde (o muy verde) ya que no quiero saltarme pasos y hay que hacer base. Pero bueno, la idea es estar en la línea de salida con un dorsal sea cual sea mi nivel, para sentir las sensaciones de la competición que tanto me gustan.

 

 

Temporada 2014: sin competir

Buenas!

Hace muuuchos meses que no escribo en el blog. La mayoría de la gente ya está al corriente del motivo, pero por si alguien se ha preguntado «qué raro, ha empezado la temporada y Nai no compite… estará lesionada?» Noooooooo… estoy embarazada 🙂

La verdad es que no suelo escribir cosas demasiado personales aquí, pero no me gustaba como había quedado el último post. Además, Hegoi va creciendo y con más de cinco meses mi barrigón es evidente (por cierto, eso de que a las primerizas y, sobre todo si tienen tono muscular en el abdomen, les tarda en salir la tripa ejem… yo voy a kg por mes y desde el cuarto mes es imposible de esconder, de hecho todo el mundo me dice que parece que esté de más. Enfin, es lo que hay).

Algun@ puede que se pregunte si he dejado de hacer deporte, etc. La verdad es que consejos oyes de todo tipo y de todo tipo de gente: no se me olvida una médico amiga mía embarazada que me decía que ni se me ocurriera trotar mientras se comía un chuletón sangrante en un restaurante sin pasar la toxo…. al final que cada mediquillo su librillo 😉

En mi caso particular, a pesar de oír recomendaciones contrarias de profesionales, decidí no correr hasta el tercer mes (aunque sin convicción alguna; si me volviera a quedar es posible que siguiera corriendo). Seguía nadando y pedaleando muy suavemente, unos dos días por semana de cada «en principio», ya que volvía de currar agotada y muchos días solo apetecía sofá.

Y ahí se quedaron las intenciones, jeje. Estoy bastante liada intentando sacar el Perfil 4 de euskera, así que no ando sobrada de tiempo. Y lo que no quiero es andar estresada haciendo Tetris (como hacemos la mayoría de triatletas-currantes), ya que creo que en el embarazo debo estar tranquila. Así que mi resumen semanal de deporte, en estos momentos, es algo así como: 2 días a la semana pilates para embarazadas (hay que cuidar la espalda, sobre todo yo con lordosis y escoliosis, toma ya), 2 días de natación (disfruto como nunca lo he hecho del agua, misma sensación que cuando iba a trotar al parque mmm..), y un día de paseo rápido o rodillo. El rodillo (con el manillar dado la vuelta, voy super erguida y muy cómoda, jiji) es muuuuuy aburrido y lo cambio por paseo cada dos por tres, pero me resisto a dejarlo definitivamente, aunque sea esporádico tengo la esperanza de que los músculos no pierdan la memoria… Correr me es tan natural (no veáis el mono que tuve al principio buff..) que no tengo la más mínima duda de que en pocos meses podré disfrutar otra vez de la carrera a pie -otra cosa bien distinta será correr rápido, pero eso ya es otra historia-.

Bueno pues con este post voy a dejar el blog en pausa hasta el verano. Creé el blog para hablar de temas deportivos que igualmente estarán en pausa… Prometo, cuando «arranque» de nuevo, hacer un resúmen de lo que «paré» en cada disciplina y lo que me costó retomarlo, segúro que a alguna pensando en quedarse embarazada le interesa.

Mucha suerte a tod@s en las carreras, la verdad es que me dais una envidia…

Aio!

 

Arrancando pero acelerando

Tras terminar antes de tiempo la temporada 2013 y un laaaargo verano de mayor o menor inactividad (osea para nosotros sería inactividad total pero para un sedentario para el cual caminar días alternos 1h es deporte yo estaba entrenando jajaja) empiezo de nuevo con el tri.

Sin tener ni idea de cómo iba a encontrarme tras más de 3 meses de descanso y unos kilillos de más, lejos de lo que sería lo ideal -empezar muy poco a poco-, tenemos que empezar acelerados. ¿El motivo? El Campeonato de España de Duatlón Cross con 5 semanas: 4 semanas para avanzar desde cero hasta lo que lleguemos y una última para asimilar.

Ya hemos cumplido una semana y media,  y pues bien no, para qué os voy a engañar… sobre todo en bici, que la habré tocado en todo el verano 4 veces, voy fatal, y ya con la mtb ni te cuento, al menos aquí no llevo watios y me puedo autoengañar jiji.

Después volveremos a bajar el pistón para hacer bien las cosas, pero este mes lo dicho, acelerando más de la cuenta… todo sea por intentar revalidar el título de Campeonas de España que consiguió el Triatlón Santander Femenino el 2012!

Desconectando

Así he estado las últimas dos semanas, desconectada de los entrenos, del blog, del face… 

desconectando

En Buelna salí animada, natación a gusto, pero en bici las piernas no iban al 100%… y mi mente se negó a intentarlo, a forzar un poco a ver si le daba la vuelta, o simplemente a tirar p’alante el tramo de bici para intentar hacer una buena media maratón. No soy una persona de las que se suelen retirar en las carreras, he terminado varias con mucho peores sensaciones, sobre todo este año donde el rendimiento y sensaciones en el tramo de bici está variando mucho de unas a otras, pero esta vez el pensamiento era “otra vez malas sensaciones?? bufff… paso!” así que primer DNF de la temporada, sin estar físicamente ni mediocansada.

Echando la vista una semanas atrás, había en el excell de entrenamientos semanales varios entrenos sin siquiera empezar, todos ellos por falta de ganas. En cambio, los entrenos hechos con excelentes sensaciones -lógico al disminuir el número de sesiones.-, incluso aumentando considerablemente el ritmo en el agua y a pie. Pero mi constancia y rigor iba en decadencia y de solo pensar en aumentar el volumen de entrenos para preparar un Ironman me echaba para atrás…

Así pues, decidí que a pesar de estar inscrita para el Ironman de Gales si no me apetecía pasar el verano preparándolo no lo haría, ya que lo principal es disfrutar del camino, disfrutar entrenando, y no solo en el día de la carrera.

Por lo que para pensarlo y decidirlo, me he tomado dos semanas para desconectar del rigor, de la constancia, haciendo deporte cuando me ha apetecido (4 días de descanso total, y sesiones variadas el resto de días…. osea lo que me pedía el cuerpo cada día).

 Y la verdad es que poco a poco me he ido animando y cargando las pilas… así que me he inclinado por el vamos a por ello. Ésta está siendo la primera de las 8 semanas que quedan para el reto, un Ironman y de los duros… por ahora fácil, irá complicándose 😉

AGUSTITO AL SOL DEL MEDITERRÁNEO

Pues sí, huyendo de la triste primavera de Euskadi, el viernes nos vinimos a la localidad de Sant Carles de la Rápita (Tarragona). Nos hemos unido a la expedición de «Euskomanes» que venían a correr el Triatlón Doble Olímpico Terres de l’Ebre. Total 17 personas, 10 a competir y el resto a animar, la verdad es que ambientazo 🙂

El sábado salimos en bici «de corto«!! Por finnnn!! Jessi y yo nos hicimos una ruta de más de 100km, metiendo entre medias un poco de turismo por el casco de Peñíscola, con solazo, qué bien lo pasamos! Por cierto, bebiendo Hydrixir sabor mojito jiji.

Disfrutando de día de bici con solazo

Disfrutando de día de bici con solazo

Y hoy siguiendo la carrera en varios puntos, qué emoción viendo el carrerón que se estaba haciendo Borja, al final ha quedado segundo!! Qué champion 🙂 estoy casi con más sonrisa que él. La verdad es que después de este invierno lleno de lesiones y contratiempos se lo merece.

Qué sí que vas segundo!!

Qué sí que vas segundo!!

Podium Terres

Pódium Masculino

Porcierto hoy el avituallamiento han sido las mandarinas cogidas del recorrido ciclista jijij…

Y mañana bajamos a Benicassim hasta el próximo domingo. Estaremos Diego, Borja y yo, y el jueves se nos unirán dos amigos más. Vacaciones del trabajo, pero vamos a machacarnos entrenando, que es lo que nos gusta jeje. Aprovecharé para catar diferentes productos Overstims que nos llegaron la semana pasada 😉

Espero que sigamos bajo este sol….

MEDITERRANEOKO EGUZKIPEAN GOXO-GOXO

Ba bai, Euskal Herriko udaberri tristeaz ihesi, ositralean Sant Carles de la Rapitara (Tarragonan) etorri ginen. Terres de l’Ebre-ko Triatloi Doble Olinpikoa egitera zetozen «Euskoman» taldekideekin egon gara, danetara 17 pertsona (10 korrika eta besteak animatzera), eta oso giro politta izan dugu.

Larunbatean udako erroparekin irten ginen txirrindan, banuen gogoa! Jessi eta biok entrenamendu-turismo modukoa egin genuen, Peñiskolakoa kaskoan zehar lasai-lasai eta karreteratan kaña… 100 km-tik gora! Eta edateko mojito zaporeko Hydrixir isotonikoa mmm…

Disfrutando de día de bici con solazo

Gaur Triatloia puntu desberdinetan ikusten egon gara, eta zelako emozioa Borjaren lasterketa bikaina ikusten! Azkenik bigarren postua lortu du, bikain!! Egia esan merezita dauka lesio eta beste hainbait aldrebeskeriaz betetako neguaren ondoren 🙂

Qué sí que vas segundo!!   Podium Terres

Portzierto gaurkoan jatekoa bizikleta ibilbidean zehar zeuden zuhaitzetatik hartutako mandarinak ziren jijiji…

Eta bihar Benicasim-era joango gara, iganderarte. Borja, Diego eta ni, eta ostegunean beste bi lagun batuko zaizkigu. Lan-oporrak, baina entrenatzen matxakatzera, gustatzen zaigun bezala jeje. Overstims produktu berriak probatzeko aprobetxatuko dut 😉

Espero dut asteburu hontako eguraldi zoragarriarekin jarraitzea…

PRIMERA SEMANA DE CARGA ABRIL 2013: EN VITORIA-GASTEIZ

Aprovechando que tenía vacaciones esta semana, decidí meter una semana de carga en Vitoria. La climatología no auguraba nada bueno, pero me apetecía estar en casa tranquilamente,  y en efecto me ha llovido y hasta nevado!

Así amanecimos el sábado...

Así amanecimos el sábado…

Pero aprovechando los huecos sin precipitación para salir con la bici, y con un chubasquero y un poco de moral para correr, ha salido una semana con 6500m de agua, 310k de bici y 36 de carrera, algo muy superior a mis volúmenes en invierno con mi jornada laboral (partida), así que contenta 🙂

Además para recurerar mmm…

Bizkocho casero...

Bizkocho casero…

También he aprovechado para poner a punto y salir un par de días con la bici de carretera, y bufff…. me ha servido para comprobar que si entreno siempre con la cabra, para mover los mismos watt con la de ruta el esfuerzo es mucho mayor! Así que seguiré con esta bici esta semanita, a ver si me hago un poquito más, ya que este sábado correré el duatlón de Azkoitia; ésta será la última carrera con drafting de la temporada. Ya os contaré qué tal me va!

2013KO APIRILEKO LEHENENGO ENTRENAMENDU KAMPUS-A: VITORIA-GASTEIZ.

Paskua astean oporrak izanik, astebetez entrenamendu karga igotzea nuen pensatuta. Meteorologiak ez zuen ezer onik aurreikusten Euskal Herrian, baina nire etxean egon nahi nuen lasai-lasai, eta euria ezezik elurra ere bota du, ene!

Honelaxe zegoen eguna larunbatean…

Baina ateri ziren momentuak aprobetxatuz txirrindan irtetzeko, eta xira bat (eta humore ona!) korritzeko, aste hontan 6500m igeri, 310km txirrindan eta 36 korrika batzea lortu dut, nire ordutegiarekin (ordutegi zatitua) egin ahal dudana baina askoz gehiago, beraz pozik 🙂

Gainera errekuperatzeko onena mmm…

Nik neuk eginiko bizkotxoa

Bestalde aste hontan karreterako bizikleta puntuan jartzeko aprobetxatu dut, eta normalki erloju kontrako txirrindarekin entrenatzen dudanez, konturatu naiz potentzia berdina mugitzeko  askoz esfortzu handiagoa behar dudala… buff… beraz aste hontan txirrinda honekin entrenatzen jarraituko dut, larunbatean Azkoitiko duatloia korrituko baitut, zeina denboraldiko azken drafting-dun proba izango den. Kontatuko dizuet zelan irten zaiten!

Semana Santa en Valverde Enrique

Como todas las SemanaSantas que puedo, he estado en Valverde Enrique unos días. Es el pueblo donde vivían mis abuelos paternos, entre León y Valladolid, en mitad de la llanada. En invierno apenas viven 30-40 personas, aunque en verano y festividades nos juntamos unos cuantos más.

Este año ha llovido bastante, muuuucho más de lo habitual, de hecho nos hemos sorprendido de cómo estaban la vega y los campos, totalmente encharcados. Como os imaginaréis no hay mucho que hacer, así que suelo aprovechar para hacer deporte por las mañanas, y este año no me he podido quejar: en bici con mi aita y corriendo a pie con mi hermano, y aunque parezca increíble el tiempo nos ha respetado y no nos hemos mojado!!

Así que unos días de entreno, de tranquilidad, de estar con la familia, y de revivir «El Encuentro», acto relijioso donde se cuenta la historia en forma de cantos (pena que no tengo fotos aún para poneros!).

1 Valverde

El pueblo está rodeado de bodegas

El pueblo está rodeado de bodegas

La casa de mi familia

La casa de mi familia

Antigua barrera donde se daba de beber al ganado, reconvertida en parque

Antigua barrera donde se daba de beber al ganado, reconvertida en parque

Iglesia de pueblo

Iglesia de pueblo

La era arriba

La era arriba

La era abajo

La era abajo

Hay muchos palomares en las afueras, el que se ve más cercano el nuestro

Hay muchos palomares en las afueras, el que se ve más cercano el nuestro

Familia de cigüeñas que ha anidado en el tejado del depósito

Familia de cigüeñas que ha anidado en el tejado del depósito

Muchas casas antiguas de adobe se van cayendo... :(

Muchas casas antiguas de adobe se van cayendo… 😦

Interés naturalístico y cultural: palomares, lagunas, aves, etc

Interés naturalístico y cultural: palomares, lagunas, aves, etc

Popularmente "puerta Margarita", pues antes aquí estaba la única tienda del pueblo (tieneda de Margarita)

Popularmente «puerta Margarita», pues antes aquí estaba la única tienda del pueblo (tieneda de Margarita)

Me encanta estar al calor de la lumbre mmm...

Me encanta estar al calor de la lumbre mmm…

Rodaje largo con mi hermano

Rodaje largo con mi hermano

Aste Santua Valverde Enriquen

Ahal dudan Aste Santu guztitan bezala, Valverde Enriquen izan naiz. Aitaren parteko aitonamonen herrixka hau Leon eta Valladolid tartean dago, zereal lurren lautadaren erdian. Neguan 30-40 pertsona baino ez dira bizi, zorionez udan eta jaiegunetan gende gehiago urbiltzen da lasaitasun bila.
Aurten normalean baino euri gehiago egin du, harrituata gelditu gara egia esateko. Herrian ez dago gauza asko egiteko, beraz goizetan entrenatzeko aprobetxatzen dut, eta aurten ezin naiz kexatu: txirrindan aitarekin eta korrika nebarekin, eta entrenamenduarekin bete ahal izan dut busti gabe, zelako zortea!
Beraz Aste Santuko jardurera: entrenatu, erlaxatu, familiarekin egon, eta «El Encuentro» deritzon jarduera erlijiosoa berriz bizitzea, non historia bertsoak kantatuz birbizitzen den (pena ez daukadala honen argazkirik!)

Pasito patrás, pero otra vez en la buena dirección! Pausutxue atzera baina berriz norabide onean!

Buenas!

Hoy tendría que estar escribiendo la crónica del duatlón de Alsasua, pero finalmente no he participado, y es que he estado hasta el jueves sin poder correr, así que no me veía a los dos días compitiendo (porsiacaso…).

Después del duatlón de Durango tenía las piernas muy muy cargadas, no sé, raro, tampoco le dí importancia, descansé un par de días y listo. Los primeros entrenos fueron de rodillo, pero el día que tocó correr…mmm sóleos cargados… da igual ya se pasará…. hasta que en el km 5.5 tuve que parar, momento en que empezó aguanieve… así que los 5,5 km de vuelta hasta casa a andar-trotar para no congelarme, por lo que acabé con mis sóleos fatal, por la noche hasta me desperté por el dolor… enfin q desastre 😦

Sesión de fisio + un par de días de descanso, pruebo el lunes y aún mal, otra vez al fisio y este jueves finalmente pude hacer un rodaje (por blando y suave) sin molestias. Pero claro, a los dos días ponerme a correr a 4’/km como que no… así que se cayó Alsasua. Me dió pena no correrlo porque es al ladito de casa, y había tenido la suerte de que me tocó el dorsal que sorteaban en forotriatloi (mila esker), y tuve que rechazarlo.

Pero bueno, aunque todavía no he hecho series estoy totalmente recuperada y no ha sido más que un pasito para atrás, sin demasiada importancia ya que la bici y natación seguimos progresando, y a pie estamos otra vez en la buena dirección  🙂

No me quiero olvidar de Patri -la fisio-, no se si me lee, pero el viernes le llamé desesperada y aunque no le quedaban huecos hasta el martes, me cogió fuera de hora el mismo viernes para descargar sóleos y gemelos antes del finde… muchas gracias!

Además, parece que viene (aunque a ratos) el buen tiempo y entrenar al aire libre se convierte en un placer… este fin de semana realmente he disfrutado, de corto y con sol

De corto     Txingudi

Hondarribi      Hondarribi1

A continuación os dejo un análisis que he hecho del por qué de la sobrecarga, creo que ha sido por las zapas, al que no le interese el tema específicamente se lo salte, aviso que puede ser un poco arduo 😉

Namás, hasta la próxima!

Analizando los motivos: zapas Newton Gravity vs Newton MV2

Hace años con cualquier zapatilla mis sóleos se sobrecargaban a la mínima, probé zapas de todo tipo pero nada, un rodaje de 12k en asfalto suponía dos días con sobrecarga en sóleos sí o sí.

Pero probé las Newton Gravity y mis problemas con los sóleos desaparecieron. Al contrario que le ocurrer a la mayoría de la gente, desde el primer día encajaron perfectamente en mi forma de correr y fueron el milagro que me dejó entrenar para el Ironman (estoy segura de que sin ellas no habría podido  con los rodajes de hasta 25km del verano pasado).

Newton Gravity

Newton Gravity

Este año decidí comprar las MV2 para duatlones, y desde el primer día noté que éstas «eran más peligrosas», pues se me cargaron un poco los gemelos/sóleos. Además es una zapatilla que (en mi opinión) solo es para ir rápido, pues comprobé que haciendo con ellas sólo las series (no el calentamiento/enfriamiento) no notaba sobrecargas, y me iban realmente bien. Claro que estamos hablando de volúmenes de series inferiores a 5km y ritmos inferiores a 4’/km.

Newton MV2

Newton MV2

Competí en Mungia (du sprint) con ellas y genial. Decidí llevarlas en Durango, y la verdad es que me encontré genial el primer 10k… pero supongo que 15km resultaron ser demasiado para las MV2, ya que además de la sobrecarga de sóleos acabé con enormes ampollas en los metatarsos!!… creo que para dus cortos mejor con las Gravity. Lección aprendida!

Gravity vs MV2_      Gravity vs MV2

La verdad es que la diferencia de «drop» -diferencia altura metatarso/talón- entre los dos modelos tan solo es de 1mm (con el accesorio  de las MV2), pero la pisada no tiene nada que ver. Aunque en las imágenenes apenas se nota, la sensación es que en las MV2 «el taco» está mucho más adelante, por lo que te obliga a correr mucho más de punteras, más rápido, pero no se, menos estable. Con las Gravity, almenos en mi caso, la sensación es de que el taco me sujeta en la parte media del pie, corriendo muy natural (tengo que decir que nunca he pisado de talón). En cambio en las MV2, al estar el taco más adelantado, la zapatilla te obliga a que la postura del cuerpo sea más adelantada, cargando aún más los cuádriceps (los tenía cargadísimos al día siguiente, y de la bici está claro que no era jeje), y al no sentir el apoyo en la parte media del pie también se sobrecargan más los gemelos/sóleos.

Bueno ésta mi reflexión de las zapas… si alguien usa Newton y tiene ambos modelos que me comente si tiene las mismas sensaciones porfa!! 

—————————-

 

Pausutxue atzera, baina berriz ere norabide onean!

Kaixo!

Gaur Altsasuko duatloaren kronika idazten egon beharko nuke, baina azkenean ezin izan dut parte hartu. Ostegunerarte korritu ezinik ibili naiz sobrekarga bat zela-eta, beraz nahiz ta errekuperatuta sentitu ez nuen 48 ordu pasata lasterketa batean parte hartu nahi, bazpare…

Gauza da Durangoko duatloiaren ostean hankak oso oso kargatuta neuzkala, gehiegi-edo, baina ez nion garrantzirik eman, egun pare bat deskantsatzen eta listo. Lehenengo entrenamenduak rodilloan izan ziren, baina korrika egitea tokatu zenean…mmmm soleoak tirante, kargatuta.. pasako da… baina okerrera zihoan, eta 5,5km ta gero gelditu behar izan nuen. Momentu hortantxe (zorte ona, ejem) elurbustia hasi zuen, eta ez hozteko etxeraino nituen 5,5km-ak erdi oinez-erdi korrika egin behar izan nituen. Zer lortu nuen? Soleoak irten aurretik baina askoz okerrago izatea 😦

Fisio+deskanso+probatu (oraindik gaizki)+fisio+deskanso…eta azkenean ostegunean (lasterketa erruduna baina 12 egun beranduago!) korritu ahal izan nuen xuabe-xuabe eta bide bigunetatik, baina  inolako minik gabe. Halere bi egunen buruan zen Altsasuko duatloia, eta 4’/km erritmoan korritutzea oso arriskutsu ikusten nuen oraindik, beraz lasterketan ez parte hartzeko erabakia hartu nuen. Pena handia eman zidan alde batetik etxetik oso hurbil zelako lasterketa, eta bestetik forotriatloi-n zozketatzen zen dortsala tokatuta ukatu egin behar izan nuelako (halere mila esker!).

Baina beno, uste dut guztiz errekuperatuta dauzkadala hankak, eta garrantzi gutxiko atzera pausutxu bat baino ez da izan, txirrindan eta igeriketan aurrera jarraitzen baitugu, eta korrika norabide onean berriz ere J

Eskerrak eman behar dizkiot Patriri –fisioa- ostiralean dena topera zuenez orduz kanpo hartu ninduelako astelehenearte ez itxoin behar izateko, eskerrikasko!

Gaitera badirudi udaberriak eguraldi ona dakarrela (tarteka bada ere), eta kalean entrenatzea plazer bat bihurtzen da… asteburu hontan txirrindarekin, galtza motzekin eta eguzkipean zoragarri!

De corto Txingudi

Hondarribi Hondarribi1

Gaia interesatzen zaizuenentzat, gorago (gazteleraz) edukitako sobrekargaren zergatiaren analisi bat egin dut, uste dut oinetako aukera okerra egin nuela Durangoko duatloierako (Newton MV2).

Beste bat arte!